برنامه درسی از دیدگاه ایده آلیسم

مهمترین ویژگی انسان، روح (عقل) اوست، هدف آموزش و پرورش در این مکتب کمک به رشد عقلانی و پرورش شخصیت می باشد. مواد درسی باید شامل موادی باشد که برای تحقق رشد و تکامل عقلی و اخلاقی ضرورت دارند،. برنامه درسی دارای سلسله مراتب است، فلسفه و الهیات در راس این سلسله مراتب قراردارد، ریاضیات به سبب آنکه تفکر انتزاعی را در انسان بارور می کند و با اندیشه های انتزاعی سروکار دارد دارای اهمیت است تاریخ و ادبیات به لحاظ این که منشا الگوهای اخلاقی و فرهنگی هستند بسیار مهم تلقی می شوند در پایین این سلسله مراتب برنامه درسی، علوم طبیعی و فیزیکی است که با روابط خاص علت و معلولی سروکار دارد.نقش معلم ودانش آموز:به اعتقاد سقراط هم افکار و هم علم در درون فرد قراردارند و نیاز به پروردن دارند.پس تربیت باید سبب شکوفایی همه استعدادها وتوانایی های بالقوه شاگردان بشود نقش معلم کمک کننده و هدایتگری است تا دانش آموزبه آن افکار و علم دست یابند بعبارت دیگر وظیفه مربی صرفا اتخاذ تدابیری که تنها به رشد استعدادها و توانایی های ذهنی شاگرد کمک می کنند، محدود می کنند در نظر ایده آلیست ها جامعه ونیازهای آن امری متغییرو پدیده ای گذرا است و،جریان تربیتی در این مکتب به یک جریان کاملا معلم محورتبدیل است. آن ها به استفاده از حواس در تربیت شاگردان اهمیتی نمی دهند. چون شناخت حاصل از حواس را معتبر نمی دانند واز طریق روش تعقلی یا ذهنی شاگردان را به اندیشیدن تشویق می کنند تربیت بر مبنای ایده آلیستی ارزشهای متعالی راپرورش می دهد.ودیگر اینکه امکان درک جهان به صورت یک کل برای شاگردان را بوجود می آورد آن ها آموزش وپرورش راستین را امری همگانی تلقی می کنند نه آموزشی محدود برای شغل یا حرفه ای خاص.لذا برنامه ریز درسی باید در تدوین اهداف اصل همگانی بودن رارعایت کند.و مدرسه را به عنوان نهادی اجتماعی می داند که دانش آموزان را با چکیده سرمایه فرهنگی آشنا می کند به طوری که این میراث را بشناسند ودر آن سهیم شوند همانگونه که گفته شد در نظر یک معلم ایده آلیست دانش آموز چیزی یاد نمی گیرد،بلکه آن را به خاطر می آورد. پس اگر بخواهد چیزی رابه شاگرد بیا موزد باید ذهن او را برانگیزاند تا تصورات وپندارهای موجود در ذهن او زنده شود. به همین دلیل نوشتن تکالیف زیاد شبانه، تمرین در بازنویسی،تقلید خط وحروف،وبه خاطر سپردن اسامی وتاریخ رویدادها اهمیت زیادی می دهد روش تدریس کلا مبتنی بر تعقل وتفکر است. لذا از تمام شیوه های راه بردن عقل برای کسب معرفت،مانند سخنرانی،مباحثه واستدلال استفاده می شود. سقراط در تدریس خود را مامای شنوندگان خود می نامید و از روش پرسش و پاسخ (دیالکتیک) استفاده می کرد.